Wie wil er meedenken aan een verdere invulling van onze Koepelkerk?

Vorige week werd door de ‘Vrienden van de Koepelkerk’ en leden van ‘Koepelplus’ een bijeenkomst gehouden over de toekomst van onze Koepelkerk. Tegelijkertijd kregen we van Ferd Raaymakers een bericht over de vraag hoe eventueel de toekomstige invulling zal zijn van onze prachtige koepelkerk? Wie wil er meedenken?

Ferd vervolgt: ‘Straks als onze herder Jan niet meer actief zal zijn is de vraag over de invulling nog dringender dan op dit moment!
In 2009 ben ik om die reden begonnen met het schrijven van de Fakkel. De bedoeling was om langs deze weg mensen bij elkaar te brengen die betrokkenheid voelden bij de gemeenschap Lierop. U mag het ook kerkgemeenschap noemen. Er zijn in die tijd hele mooie fakkels geschreven die ik nog onlangs heb herlezen. Ik heb toen in 2009 niet doorgepakt door de mensen echt bij elkaar te brengen om een platform te maken van vrijwilligers die samen  bijeenkomsten zouden kunnen organiseren in de kerk. Bijeenkomsten die meer mensen zouden aanspreken.

De leefbaarheid in ons dorp is zeer belangrijk!
Het samenleven, d.w.z. hoe we met elkaar omgaan, is een van de voorwaarden om tot een gelukkige gemeenschap te komen.
Mijns inziens dragen godsdiensten instrumenten aan om dat voor elkaar te krijgen. Wat de religies mij geleerd hebben is dat het geluk van de ander mogelijk nog belangrijker is dan je eigen geluk. Daardoor probeer ik te luisteren naar de ander en probeer ik respect te hebben voor eenieder. Het is goed om te trachten problemen op te lossen door erover te praten.
Anno 2019 lijkt het alsof we vooral ons eigen geluk moeten nastreven en dan wel vooral in materiële zin. De maatschappelijke druk legt een groot gewicht op ons geluk en de lat ligt erg hoog door allerlei dingen waaraan we zouden moeten voldoen. “Ge telt vooral mee als ge het meer dan helemaal gemaakt het” zou je kunnen zeggen.
De buitenkant is belangrijk en het innerlijke krijgt steeds minder aandacht. We lijken te worden geleefd door sociale media en als je kijkt naar het aanbod van veel TV zenders dan straalt de oppervlakkigheid er vanaf.

Uit onderzoek is gebleken dat wij in Nederland de meest gelukkige mensen zijn. “en gij gleuft dat?” zou ik willen vragen. Er is veel eenzaamheid en er wordt veel gevlucht in het gebruik van roesmiddelen als alcohol en drugs, met alle gevolgen van dien. Maar ook 1,2 miljoen mensen slikken medicijnen tegen depressies.

70.000 kinderen worden jaarlijks geconfronteerd met de echtscheiding van hun ouders. Met alle negatieve gevolgen voor hen. Ik hou er eigenlijk niet van om vervelende feiten en cijfers op te noemen. Kinderen zijn heel erg blij als hun ouders met elkaar – en met hun kinderen – gelukkig zijn. En ik kan me zonder roesmiddelen uitstekend vermaken en staande houden.
Fokke Obbema is een journalist die nadat hij wonder boven wonder volledig hersteld uit een reanimatie kwam, mensen heeft geïnterviewd over de zin van het leven. Ik heb daar zelf niet zo vaak over nagedacht en een echt antwoord op die vraag vinden we natuurlijk niet. Hij concludeerde o.a. dat wij als mensen onszelf best kwetsbaar mogen opstellen; we hoeven niet perfect te zijn. Een beetje ongelukkig zijn is normaal en hoort bij het leven. Het is wel fijn als je je verdriet met een ander kunt delen.
Daarnaast kwam uit de interviews naar voren dat het in deze tijd extreem belangrijk is om verbinding te hebben met andere mensen. Fokke Obbema denkt dan niet aan de verbinding die we hebben als het Nederlands elftal Europees kampioen wordt of aan de verbinding die we voelen als we op de Heise bierfeesten zijn.
Pratend over de kerk dan vinden we die verbinding wel als we als gemeenschap afscheid nemen van een dierbare overledene in onze koepelkerk.
Bij verbinding moest ik ook denken aan de opvoering van de Passion in onze koepelkerk; we waren echt even samen, net als in de herdertjesmis.
Datzelfde samen zijn voelde ik heel sterk bij de U2 dienst van dominee Jan Andries de Boer.
Een derde punt van Fokke was dat hij als atheist was gaan inzien dat spiritualiteit belangrijk is in een tijd dat we alles proberen te beredeneren en wetenschappelijk proberen te bewijzen. In het verleden kwam bij een bijeenkomst over leefbaarheid hier in de Vurherd naar voren dat er behoefte was aan spiritualiteit.
Dat die behoefte er is merk je wel, zelfs als je met mensen praat die zeggen dat ze ‘niks’ meer zijn. In de huiskamers heeft Boedha de plaats van het kruisbeeld ingenomen.
Nu heeft dominee Corinne Beeuwkes uit Helmond een boek geschreven met de titel ‘ik ben Niks’ ,waarin ze aan haar kinderen uitlegt hoe een godsdienst kan helpen bij problemen van deze tijd als eenzaamheid en burnout. Ze is van dominee meer zingevingscoach geworden en mensen kloppen bij haar aan omdat ze vastlopen in het leven; ze zijn kwijt waar ze gelukkig van worden. Je mag best falen is haar boodschap omdat je er mag zijn zoals je bent. Als je leeft vanuit je hart en je passie maak je misschien heel andere keuzes.
Haar kerk heeft de deuren open gezet voor katholieken, moslims, Joden en Hindoe’s, maar ook voor niet gelovigen.
Volgens haar heeft het instituut kerk zijn langste tijd gehad maar de oecumenische en humanistische gemeenschap blijft bestaan en daar kun je altijd terecht met je levensvragen.
Het is een uitdaging om hier wat mee te doen. Ik heb altijd gedacht en gehoopt dat we in de 21ste eeuw tot de jaren des verstands zouden zijn gekomen. Daarmee wil ik zeggen dat ik verwachtte dat we al de geboden en verboden van het geloof zouden loslaten en ons zouden richten op de essentie van ons geloof en elk ander geloof te weten dat de religies bedacht zijn om ons te leren hoe we met elkaar moeten omgaan.
Die omgangsregels zijn gebaseerd op respect en naastenliefde en zij beogen dat wij als we de ander gelukkig maken, zelf ook gelukkig worden.
Mijns inziens was dat wat Jezus en ook de profeten van andere godsdiensten bedoelden.
De kerk moet een huis zijn waar we ons thuis voelen met warmte en verdraagzaamheid. In deze tijd hebben we behoefte aan plekken waar we leren hoe we met elkaar kunnen gaan. Een plek waar we kwetsbaar mogen zijn en een plek waar we verbinding vinden door dingen die daar gebeuren.
Mijn grote voorbeeld daarbij is de kerk van de nieuwe liefde in Amsterdam, waar Huub Oosterhuis mensen samenbrengt en inspireert.

Wie zich wil aanmelden om mee te denken over de invulling kan mij mailen. Jong en oud, man en vrouw, van humanist tot atheïst, van moslim, christen, boeddhist tot Jood en straks zijn we allemaal dood. Maar ik hoop dat we iets nalaten wat zin geeft’.