Het afgelopen anderhalf jaar heeft ons diep geraakt. We verloren geliefden, familieleden, vrienden, relaties, huizen, banen, bedrijven en dromen door een virus dat zich maar moeilijk laat grijpen. In onze gemeente overleden in 2020 226 mensen, dat zijn er 75 meer dan in een `gewoon` jaar. Al dat verdriet konden we niet delen zoals we gewend waren. Die knuffel, die arm, de geborgenheid als iemand je vasthoudt, het mocht en kon er niet zijn. Dat maakt het verdriet nog schrijnender en het rouwproces zwaar en ingewikkeld.
Artsen en verpleegkundigen werkten onder extreme hoogspanning, onder zware omstandigheden, terwijl nog veel onbekend was over het ziekteverloop en de behandeling. Dat moet ongelooflijk ingrijpend zijn geweest. Zorgmedewerkers stonden voor de bijna bovenmenselijke taak de verbinder te zijn in de laatste uren van iemands leven. Er is tijd en aandacht nodig om al dit verlies een plekje te geven en goed verder te kunnen. Laten we dat niet vergeten, ook niet als we het virus echt onder controle krijgen. Het verdriet verdwijnt daarmee niet. De mensen in het onderwijs hadden de moeilijke taak te zorgen dat kinderen zich bleven ontwikkelen. Het onderwijs mocht niet stilvallen. Dit vroeg zeker ook veel van ouders en opvoeders thuis.
We zitten nu hopelijk, als de cijfers niet verder oplopen, in een overgangsfase en weten eigenlijk nog niet zo goed waar naartoe. Terug naar normaal, je hoort het vaak. Maar wat is dat eigenlijk, normaal? Is dat misschien niet voor iedereen hetzelfde? Voorzichtig reiken we elkaar weer de hand. Het is belangrijk dat we luisteren naar elkaar en onzekerheden en twijfels accepteren. Niet oordelen of veroordelen, maar elkaar proberen te begrijpen. Langzaam bouwen we weer vertrouwen op. Veel ondernemers werken keihard voor herstel, met name in sectoren waar de impact het grootst was, zoals in de horeca, de reiswereld en de cultuurs- en evenementensector.
Ik heb gezien hoe onze gemeenschap sterk en verbonden door deze periode is gekomen. U heeft elkaar op hele mooie manieren recht in het hart geraakt. U was er voor de buurvrouw, een vriend of familielid. Die boodschap, een praatje op afstand, een luisterend oor voor iemand die eenzaam of extra kwetsbaar was. Kindertekeningen, kaarten en opkikkertjes vonden hun weg naar ouderen, bewoners van ORO, buurtgenoten en naar uw burgemeester, wat ik bijzonder waardeerde. Initiatieven van Samen voor Someren en hartverwarmende acties van Someren Geraakt waren en blijven van grote waarde voor de verbondenheid en de leefbaarheid in onze gemeenschap. De enorme inzet en het enthousiasme van een indrukwekkend aantal vrijwilligers heeft me diep geraakt. U heeft laten zien dat Somerenaren vermetel noch bevreesd zijn, zoals gebeiteld staat in het gemeentehuis.
Laten we elkaar niet uit het oog verliezen en extra aandacht houden voor het verdriet dat er nog is. Voor de ouderen en kwetsbaren, maar ook voor jongeren die eenzaam en somber zijn geworden en hun weg nog zoeken. Ze hebben belangrijke momenten in hun jeugd moeten missen. Laten we het goede behouden uit de uitzonderlijke tijd die achter ons ligt. Gebruik de creativiteit om de toekomst samen vorm te geven. Blijf bewust van de waarde van aandacht, contact, verbondenheid en gezamenlijke kracht.
Het mooie initiatief `Someren Geraakt` kon vanwege slecht weer op 3 oktober jl. helaas niet met elkaar worden afgesloten. Toch wil ik alle mensen namens het gemeentebestuur met bovenstaande woorden vanuit de grond van mijn hart bedanken. We zijn dankbaar en trots op iedereen die een steentje heeft bijgedragen in deze bijzondere tijd. Someren is op vele manieren geraakt. Maar samen heeft u Someren nog krachtiger gemaakt. Veel dank!
Burgemeester Dilia Blok
Bron: Gemeente Someren